*;';پروازتاپروانگی;';*

آدرس رو بهش دادمو گوشی رو قطع کردم و به پارکی که همون نزدیکی ها بود رفتم. نیم ساعت بعد پرهام اومد و باهام دست داد و کنارم نشست. اون لحظه فكر مي كردم هیچ وقت به این اندازه عاشقش نبودم. نمی خواستم پرهام رو با دنیا عوض کنم. عشق پرهام کورم کرده بود و جز اون هیچ کی رو نمی دیدم. حاضر بودم بخاطرش جلوی همه بایستم. بلآخره پرهام سکوت بینمون رو شکست و گفت:
-پایه ای یکم قدم بزنیم؟
توی دلم گفتم: من با هرچی که تو دوست داشته باشی پایه ام!
بعد بلند شدم و باهاش هم قدم شدم. دستمو توی دستش گرفت و گفت:
-دوستت دارم یکتا. بگو که تو هم دوستم داری.
با لبخند گفتم:
-اگه تو دوستم داری من عاشقتم. بخاطرت هرکاری می کنم.
چشم هاش گرد شد و ناباورانه گفت:
-پس سینا چی؟
-امروز رفتم دادگاه و درخواست طلاق دادم.
با صدای بلند گفت:
-جدی می گی؟
-آره. ديروز بعد از اون اتفاق خودش از خونه بيرونم كرد. پس حتما با طلاقم موافقت مي كنه!
دستمو بوسید و گفت:
-بهتره سريعتر کار ها رو انجام بدیم که زودتر برگردیم.
-آره باهات موافقم. دیگه نمی تونم اینجا بمونم... پرهام؟
-جانم؟
تو چشم هام نگرانی رو خوند و گفت:
-نگران هیچی نباش. من بیشتر از اونی که فکر می کنی دوستت دارم.
نفس عمیقی کشیدم و آرزو کردم حرف هاش دروغ نباشه. با هم به یه کافی شاپ رفتیم و بعد از خوردن یه قهوه از هم جدا شدیم. به خونه که رسیدم اونقدر خوش حال بودم که انگار از قفس آزاد شدم. با اینکه از جانب سینا مطمئن نبودم اما خیلی امیدوار بودم. مامان هنوز باهام سرسنگین بود. بغلش کردم و بوسیدمش و گفتم:
-مامان جونم. باهام قهر نکن. تو دوست داری من تو اون خونه زجر بکشم؟
مامان یکم نگاهم کرد و بعد گفت:
-البته که نه! اما...
-دیگه اما و اگر نداره. من و سینا نمی تونیم باهم بسازیم. نمی دونم، شاید مشکل از منه. اما دیگه نمی خوام عذاب بکشم. الآن دوساله که نمی تونم نفس بکشم. امروز که از دادگاه اومدم بیرون انگار آزاد شدم. هرچند هنوز طلاق نگرفتم اما خیلی خوش حالم. من... من سینا رو دوست ندارم. اون درکم نمی کنه...
-خیله خب بسه دیگه. اما من هنوزم می گم، سینا تو رو دوست داره اگر هم گاهی عصبانی می شه بخاطر اینه که خیلی روت حساسه.
کیفمو پرت کردم و با لج بازی گفتم:
- من دیگه نمی تونم سینا رو تحمل کنم. ما هر روز باهم دعوا داریم. خسته شدم. بریدم. دیگه بسمه.
خودمم نمي دونم چرا اونطوري در مورد سينا بي انصافي مي كردم! مامان سرشو تکون داد و به اتاقش رفت و گفت:
-من دارم می رم خونه ي نسترن. تو نمیای؟
از خدا خواسته گفتم:
-چرا میام.
بعد یه لیوان آب خوردم و همراه مامان به سمت خونه خاله نسترن راه افتادیم. وقتی رسیدیم پرهام اف اف رو برداشت. حدس زدم با دیدن منو مامان جا خورد. درو باز کرد و خودش زودتر از همه بیرون اومد. لبخند زدم و بهش سلام کردم. خاله نسترن هم بیرون اومد و بعد از سلام و احوال پرسی همه رفتیم داخل. مامان و خاله نسترن مشغول صحبت شدن. منو پرهام هم به اتاق پرهام رفتیم.
لبه ی تخت نشستم و گفتم:
-پریسا و وحید اینجا نمی آن؟
با اخم کنارم نشست و گفت:
-بیان چی کار؟ مزاحممون بشن. این پریسا خیلی فضوله. اگه بفهمه من می خوام با تو ازدواج کنم شاخ درمیاره!
-چرا؟ از خداش هم باشه.
-پس چی که از خداشه. حالا بیا بغل من ببینم.
بهش چشم غره رفتم و گفتم:
-پر رو! من هنوز زن سینا ام.

بهش چشم غره رفتم و گفتم:
-پر رو! من هنوز زن سینا ام.
روی تخت دراز کشید و یه دستشو انداخت زیر سرش و با اون دستش منو کشید روی خودش و موهامو بوسید و دستشو روی کمرم گذاشت و گفت:
-یکتا؟
-هوم؟
-هیچی ولش کن.
سرمو بلند کردم و گفتم:
-چی می خواستی بگی؟ بگو.
تا پرهام اومد حرفشو بزنه من از اتاق بیرون رفتم و به سمت دستشویی دویدم. حالم داشت بهم می خورد. هرچی توی معده ام بود رو خالی کردم. حالم اصلا خوب نبود. پرهام با عجله خودشو بهم رسوند و به در کوبید:
-یکتا درو باز کن ببینم چی شده؟ یکتا... یکتا با توام.
در و باز کردم و با رنگ و روی پریده گفتم:
-چیزی نیست. چند وقته اینطوری می شم.
بهت زده کنار دیوار نشست و گفت:
-وای. نکنه حامله باشی؟
با این حرفش منم شوکه شدم. اما سریع گفتم:
-نه! مطمئنم که اینطور نیست. حالا بیا بریم پیش مامان اینا.
با هم پایین رفتیم. فکرم مشغول شده بود. خدایا نکنه من واقعا حامله ام؟ اگه اینطوری باشه سینا هرگز طلاقم نمی ده.
روز بعد به آزمایشگاه رفتم. وقتی جواب آزمایشمو گرفتم انگار دنیا روی سرم خراب شد. شاید من اولین مادری بودم که از شنیدن خبر بارداری اش اینقدر ناراحت شده بود! اگه سينا مي فهميد من باردارم محال بود كه با درخواست طلاقم موافقت كنه!
با جون کندن از آزمایشگاه اومدم بیرون و اول به پرهام زنگ زدم.
-الو یکتا؟
ساکت شدم. نمی دونستم چی باید بگم. پرهام با صدای بلند تر گفت:
-یکتا ترو خدا بگو چی شد؟
-مثبت!
صدای بوق ممتد توی گوشی اعصابمو داغون کرد. سوار ماشین شدم. صدای زنگ گوشی ام اومد. پرهام بود. بدون مقدمه گفت:
-اون بچه نباید به دنیا بیاد.
با صدای بلند گفتم:
-چي ميگي پرهام؟! من نمي تونم!
-بايد به حرفم گوش كني! اون همه چيزو خراب مي كنه!
و گوشی رو قطع کرد. یه گوشه نگه داشتمو سرمو گذاشتم رو فرمون و زدم زیر گریه. چند دقیقه بعد که آروم شدم به شبنم زنگ زدم و موضوع رو بهش گفتم و گفتم كه مى خوام بچه رو سقط كنم و ازش خواستم آدرس اون آشنايى رو كه داشت بهم بده! اما همونطور كه انتظار داشتم شبنم عصباني شد و گفت:
- من هيچ وقت همچين غلطي نمى كنم! تو هم بهتره فكرشو از سرت بيرون كنى چون اگه واقعا بخواي همچين كاري بكنى من مجبور ميشم همه چيرو به سينا بگم!
- من هركارى دلم بخواد مى كنم و به هيچ كس هم مربوط نيست!
بعد با عصبانيت گوشى رو قطع كردم و به طرف خونه رفتم. ماشینو پارک کردم و داخل شدم. مثل برج زهرمار بودم. درو محکم پشت سرم بستم و به هال رفتم. اما با دیدن سینا خشکم زد. آه! بلآخره اومد! حتما احضاریه به دستش رسیده بود.
مامان: یکتا چیزی شده؟ چرا اینقدر پریشونی؟
با لبخند کجی گفتم:
-شاید حالم خوب بود! اما حالا که ایشون رو دیدم حالم خیلی خراب شد.
مامان که هوا رو پس دید صلاح دونست که ما رو تنها بزاره. بی توجه به سینا به سمت اتاقم رفتم. سینا پشت سرم داخل شد و درو بست. شالم رو روی مبل پرت کردم و لبه ی تخت نشستم و با گیم گوشی ام مشغول بازی شدم. سینا به در تکیه داد و گفت:
-رفتي آزمايشگاه؟!
فقط نگاهش کردم. شبنم چقدر سريع اطلاعات رو انتقال داده بود!
-نمی خوای حرف بزنی هان؟ به حرف میارمت. اون بچه مال كيه؟!
خشكم زد! من كه ... من اونطور كه سينا فكر مي كرد با پرهام رابطه نداشتم. مي دونستم كه بهش خيانت كردم اما نه اينكه... به طرفم اومد و یقه مانتومو گرفت و بلندم کرد و گفت:
-بايد آزمايش بدي! هرچند تو كثيف تر از اوني هستي كه بخواي بچه ي منو به دنيا بياري!
خونم به جوش اومد:
-حالم ازت بهم مي خوره! اميدوارم بفهمى!
با پوزخندى گفت:
- هه! چه جالب! بلآخره يه جا با هم تفاهم داشتيم چون حال منم ازت بهم مى خوره!
دستمو بلند كردم و با تمام قدرتم بهش سيلي زدم. جاي انگشتهام روي صورتش مونده بود. خودم از اين كارم جا خوردم ولی بروی خودم نیاوردم. از شدت خشم می لرزید. اینو از لرزش دستش که روی شونه ام بود حس کردم. يه دفعه شروع كرد به خنديدن. درست عين ديوونه ها. فرياد زدم:
-تو ديوونه اي! رواني!
چنان عربده اي زد كه صداش هنوز توي گوشمه:
- خفه شو يكتا... خفه شو... يكتا من هر دختري رو مي خواستم به دست مي آوردم. هر دختري رو! مگه من چيم از پرهام كمتره؟!
اشکشو با دست مهار کرد که من نبينم. نميتونستم گريه کردنشو ببينم. با بغض ادامه داد:
-حقته که الآن با همین دستام بکشمت، اما این کارو نمی کنم. تو حالا، حالا ها باید زجر بکشی. باید بفهمی من چی کشیدم. حالا هم راه بيافت بايد بريم!
نفس عميقي كشيدم و چيزى نگفتم. چند لحظه نگام كرد و آروم گفت:
-يه سوالي تو ذهنمه كه اين چند وقته بدجوري داره عذابم مى ده!
كنجكاو نگاهش كردم. بهم پشت كرد و گفت:
-پرهام چى داشت كه من نداشتم؟
جوابى نداشتم بهش بدم. برگشت تو صورتم نگاه كرد و با لحن بي تفاوتي، طوري كه انگار جواب سوالشو مى دونه و جواب من براش اهميتي نداره گفت:
-من زشتم؟ عاشقت نبودم؟ بد اخلاق بودم؟ پول ندارم؟
يه دفعه داد زد:
-دِ بگو ديگه لعنتى!
بلند شدم و از اتاق بيرون رفتم. هيچ احساس خاصي نداشتم. نه ناراحت بودم و نه خوش حال! نه! ناراحت بودم! آخه چرا الآن بايد حامله مى شدم؟

چند لحظه بعد اونم از خونه خارج شد. به اتاقم رفتم و پشت پنجره ايستادم و رفتنش رو تماشا کردم. وقتی می خواست درو باز کنه برگشت و به پنجره نگاه کرد. دوست داشتم از کنار پنجره به رم اونور اما پاهام قدرت حرکت نداشت.
چند لحظه به هم نگاه کردیم. سینا سري تکون داد و رفت. شاید تو دلش منو نفرین می کرد. شاید هم برام آرزوی خوش بختی کرد شايد هم ديگه براش هيچ اهميتي نداشتم كه اصلا بخواد در موردم حتي فكر كنه!

تقه ای به در خورد و نیما داخل شد. خیلی خوش حال بود. اینو از رفتارش فهمیدم. چون حوصله حرف زدن نداشتم منتظر موندم تا خودش بگه. بلآخره به حرف اومد و گفت:
-مهشید زنگ زده بود.
-خب چی می گفت؟
شمرده شمرده گفت:
-گفت هرطور شده تا شیش ماه دیگه بر می گرده.
با شنیدن این خبر غم هام یادم رفت و از جام پریدم. نیما رو بغل کردم و گفتم:
-واى نيما واقعا خوش حالم کردی!
نیما هم منو بوسید و گفت:
-نمی دونی یکتا، اونقدر خوش حالم که دارم پر می گیرم. خدایا این چند ماه کی تموم می شه؟
-هِی،هِی! این مهشید نیومده جای همه رو تو دلت گرفته ها!
بازم سرمو بوسید و گفت:
-هرگلی بوی خودشو داره.
نیما بعد از کلی حرف زدن با من پا شد و رفت. احساس کردم حالم داره بهتره می شه. گوشی ام رو از جیبم درآوردم. چندتا پیام پشت سر هم اومده بود. همه اش هم از طرف پرهام بود.
داشتم پیام هاشو می خوندم که زنگ زد.
-الو؟
-یکتا؟ حالت خوبه؟ چی شد؟
-خوبم. سینا همه چیرو خراب کرد.
با کمی مکث گفت:
-همیشه همین طور بوده! همه ی کار هارو خراب می کنه.
-در هر حال باید صبر کنیم ببینیم چی می شه.
یکم دیگه با پرهام حرف زدم. می خواستم زنگ بزنم به شبنم هرچی از دهنم در اومد بهش بگم اما بعد پشیمون شدم. ولی انگار خودش نمی خواست دست از سرم برداره. تقه ای به در زد و داخل شد. روی تخت دراز کشیده بودم و حتی برنگشتم نگاهش کنم. لبه ی تخت نشست و گفت:
-ببخش یکتا. اما چاره ای نداشتم. می دونم از دستم ناراحتی. اما باور کن من بی تقصیرم.
برگشتم و يه دفعه خوابوندم توى گوشش. شبنم بیچاره زبونش بند اومده بود. یه طرف صورتش سرخ شده بود. جاى انگشتهام رو صورتش باقى مونده بود! نمی دونم چرا همچین کاری کردم. انگار می خواستم حرصم رو روی صورت شبنم خالی کنم. داشتم دیوونه می شدم. از دست زندگی، از دست همه خسته بودم. یه هو بغض سرکوب شدم شکست و زدم زیر گریه. شبنم سرمو رو سینه اش گذاشت و سعی کرد آرومم کنه. بیچاره یادش رفته بود چه سیلی ای خورده. زار زدم:
-شبنم؟ آخه من چه گناهی کردم که باید اینطوری عذاب بکشم؟ گناهم عشقه؟ مگه من گناه کردم که عاشق شدم؟ آخه چرا هیچکی منو درک نمی کنه؟ لعنت به تو سینا! یهو از کجا پیدات شد؟ از جون من چی می خوای؟
داد می زدم و همه چیزو به هم می ریختم. شبنم هل کرده بود. می خواست بره دنبال مامان. همه جا بهم ریخته بود. آینه رو هزار تکه کردم. مامان با شنیدن سرو صدا سراسیمه درو باز کرد. شبنم بهش اشاره کرد که نیاد داخل. روی کتابها نشستم و زانو هامو بغل کردم:
-شبنم؟ تو بهم بگو! من باید چی کار کنم؟ یکم انصاف داشته باش. من سینا رو دوست ندارم. بخدا دوست ندارم. گناهم چیه؟
-پس چرا باهاش ازدواج كردى؟
با فرياد گفتم:
- خر بودم! نمى فهميدم! فكر مى كردم دوستش دارم اما بعدا فهميدم كه اينطور نيست!
شبنم بهتر دید که تنهام بزاره و بره مامانو از نگرانی دربیاره. بلند شد و گفت:
-من دارم می رم پیش خاله سیمین. تو هم این بچه بازیا رو تموم کن و پاشو بیا.
و بیرون رفت. به تکه های آینه شکسته ای که روی زمین ریخته بود نگاه کردم. چندتا تصویر از خودم بود؟ يكي، دوتا، ده تا، صدتا! دوست داشتم انقدر آینه هارو بشکونم که هیچ تصویری ازم نشون نده!... خاک بر سرت یکتا. حسابی زده به سرت. پاک دیوونه شدی. مگه چی شده؟ دنیا که به آخر نرسیده. این بچه لعنتی رو به دنیا میاری و خلاص. کسی مجبورت نکرده با سینا زندگی کنی. اگه پرهام واقعا دوستت داشته باشه می تونه چند ماه دیگه هم صبر کنه.
با این افکار خودمو امیدوار کردم و خواستم بلند شم برم پیش مامان اینا که تازه چشمم به اتاقم افتاد. چقدر بهم ریخته بود. وای خدا! من عقلمو از دست دادم. تا اومدم قدم بردارم پام گیر کرد به یه کتاب که روی زمین بود و با کله خوردم به لبه ی میز و دیگه نفهمیدم چی شد؟..

چند بار چشمامو باز و بسته کردم. یه مرد که لباس سفیدی پوشیده بود با خشم نگاهم کرد و از اتاق رفت بیرون. سينا!
به اطرافم نگاه کردم. روی تخت بیمارستان بودم. توی دنیای خودم غوطه ور بودم که مامان و بابا سراسیمه اومدن داخل. مامان با دیدنم زد زیر گریه. اومدم یکم تکون بخورم که درد شدیدی رو توی سرمو دستم احساس کردم. به دستم سرم وصل بود و سرم باند پیچی شده بود. مامان بغلم کرد و گفت:
-خدا رو شکر که بچه زنده است.
نمی دونم چرا، نه بخاطر خودم ونه بخاطر بچه خدا رو شکر نکردم. این بچه سفت به دنیا چسبیده بود و نمی خواست من از دستش خلاص شم. اومده بود تا زندگی مو از اینی که هست خراب تر کنه. بابا دست نوازشی به سرم کشید و گفت:
-دخترم چرا با خودت اینکارو کردی؟
-ببخشید بابا! حواسم نبود. پام گیر کرد.
سینا با تک سرفه ای داخل شد و سرمم رو برداشت. حتی نیم نگاهی هم به صورتم ننداخت. طوری اخم کرده بود که نمی شد با یه من عسل هم قورتش داد. مامان دستمو گرفت و گفت:
-غذاتو بخور.
سوپی رو که جلوم بود کنار زدمو گفتم:
-میل ندارم.
مامان: مگه دست خودته؟ تو باید بجای دو نفر غذا بخوری.
با عصبانیت گفتم:
-مامان می شه اینقدر وجود اون بچه ی لعنتی رو یادم نیاری؟ من این بچه رو نمی خوام.
سینا بهم چشم غره رفت و از اتاق بیرون رفت. بابا با مهربونی گفت:
-دخترم باید قبول کنی تو الآن مسئولیت بزرگی رو دوشته.
ناچار چند قاشق از اون سوپ مزخرف رو خوردم!
چند روز بود که از درس و دانشگاه عقب افتاده بودم. حالا این بچه هم برام دردسر شده بود. پس فردا هم که باید می رفتم دادگاه که با این وضع به وجود اومده بعید می دونستم بتونم برم. و بزرگترین مشکلم این بود که باید تا به دنیا اومدن این بچه ی لعنتی صبر می کردم. اه! لعنت به تو! آخه الآن وقت حامله شدن بود؟ خدا بگم چی کارت کنه شبنم؟
وقت ملاقات تموم شده بود. مامان صورتمو بوسید و گفت:
-من دارم می رم عزیزم. یه سری از کارای شرکت عقب افتاده. تو اولین فرصت بهت سر می زنم. خداحافظ.
زیر لب خداحافظی گفتم و بابا رو بوسیدم. نیما هم که زودتر از همه رفته بود. از اینکه شب سینا پیشم بمونه وحشت داشتم. اما خیلی زود اومد تو اتاق و درو بست.
روی تخت بغلی دراز کشید و ساعدش رو روی پیشونی اش گذاشت. لبخند بی معنی زد و گفت:
-یکتا؟
اونقدر سرد اسمم رو صدا کرد که خودمم موندم توش. سرمو به طرفش برگردوندم. نگاهی گذرا بهم انداخت و گفت:
-کاری نکن که بچه مون آسیب ببینه. کاری نکن که بعد پشیمونی اش واست بمونه. می فهمی چی می گم؟
سکوت کردم. جوابی نداشتم بهش بدم. دلم به حالش سوخت. چقدر سرخورده و غمگین بود! اون سینایی نبود که من می شناختم. خیلی ساکت بود و دیگه سربه سرم نمی ذاشت. البته انتظاری ام جز این ازش نمی رفت.
وقتی سکوت منو دید نفس عمیقی کشید و بلند شد و روی تخت نشست. سرشو میون دستاش گرفت و گفت:
-خیلی دوسش داری؟
به سختی لبام رو تکون دادم. نمي خواستم ديگه بهش دروغ بگم:
-بیشتر از تو.
تو چشم هام زل زد . انگار مي خواست يه چيزي بگه اما پشيمون شد! خاك بر سرم من هنوز زنش بودم. حتما چون حامله م گردنمو نشكوند... سريع پا شد و رفت. و من در سکوت اتاق بغضمو شکستم و گریه کردم.